یَا مَلْجَأَ کُلِّ مَطْرُودٍ

قال الصادق علیه السلام:

المومِنُ بَینَ مَخافَتَین ذَنبٍ قَد مَضی لایَدری ما یَصنَعُ اللهُ فیه و عُمرٍ قَد بَقِیَ لایَدری ما یَکتَسبُ فیه مِن المَهالِکِ فهو لایُصبحُ إلّا خائِفاً و لایُمسی إلّا خائفاً ولا یُصلِحُهُ إلّا الخَوفُ

بحار الانوار ج 75 صفحه 262

المومن : اسم فاعل ، مصدر ، مشتق، مفرد مذکر، معرفه ، معرب، ثلاثی مزید باب افعال /مبتدا و مرفوع

بین : اسم دائم الاضافه – جامد/ظرف (متعلق به یکون محذوف) جمله “یکون بین مخافتین” خبر و محلا مرفوع

مخافتین: اسم ، مشتق، مثنی مونث، معرفه، معرب / مضاف الیه

ذنب: اسم ، مصدر، جامد، مفرد مذکر ، نکره ، معرب / بدل بعض از کل مخافتین

ادامه »

رسول الله صلی الله علیه و آله:

لَئِن یَهدِی اللهُ بِکَ رَجُلاً واحِداً خَیرٌ لَکَ مِنَ الدُّنیا وَ ما فِیها

بحار الانوار، ج2 ، ص2

لَ: حرف قسم- مبنی بر فتح- غیر عامل/ برای تاکید

إن: حرف شرط- مبنی بر سکون- عامل جزم

یهدی: فعل مضارع- مفرد مذکر غایب- ثلاثی مجرد (هدی، یهدی)- معتل ناقص یایی- متعدی- معلوم /فعل شرط محلا مجزوم؟

(یهدی الله بک رجلا واحدا) جمله شرط ، (خیر لک من الدنیا و ما فیها) جزای شرط

ادامه »

حضرت علی علیه السلام:

إذا هِبتَ أمراً فقَع فیه فإنّ شِدَّةَ تَوقیةِ اَعظمُ ممّا تخافُ منه

(نهج البلاغه- حکمت 175)

 إذا: اسم شرط؟- مبنی بر سکون            هبت امراً (شرط) – قع فیه (جزای شرط)

هِبتَ: فعل- ماضی- مفرد مذکر مخاطب- ثلاثی مجرد (هاب- یهیب) – اجوف یایی- لازم- معلوم/ فعل و فاعل (ضمیر بارز ت)- فعل شرط محلا مجزوم

أمراً: اسم- صحیح الاخر- غیرمصدر- جامد- مفرد- مذکر- نکره- معرب / مفعول به

ادامه »

حضرت رسول صلی الله علیه و آله:

مَا قُلْتُ وَ لَا قَالَ الْقَائِلُونَ قَبْلِی مِثْلَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ‏

توحید شیخ صدوق

مَا : حرف نافیه        قُلْتُ :فعل معلوم-متکلم وحده-ثلاثی مجرد-ماضی-معتل-متصرف-مبنی-متعدی / فعل و فاعل

وَ : حرف         لَا : حرف نافیه

قَالَ : فعل معلوم-مفرد مذکر غایب-ثلاثی مجرد-ماضی-معتل-متصرف-مبنی-متعدی/فعل

الْ : حرف           قَائِلُونَ : اسم – مشتق اسم فاعل-مذکر-متصرف-نکره-معرب-معتل/ فاعل؟

ادامه »

دلش مسجدی می‌خواست با گنبدی فیروزه‌ای و مناره‌ای نه خیلی بلند
و پیرمردی که هر صبح و ظهر و شب بر بالای آن اللّه اکبر بگوید 

دلش یک حوض لاجوردی کوچک می‌خواست و شبستانی که گوشه گوشه‌اش مهر و تسبیح و جانماز است.

دلش هوای محله‌ای قدیمی را کرده بود،
با پیرزنهایی ساده و مهربان
اما محله‌شان مسجد نداشت . . .

فرشته‌ها که خیال نازک و آرزوی قشنگش را می‌دیدند به او گفتند:
«حالا که مسجدی نیست، تو مصالحش را فراهم کن، ما مسجدت را می‌سازیم» 
او خندید و گفت:
«چه محال زیبایی» 

و نمی‌دانست
هر بار که آهی می‌کشد، 
هر بـار که دعـایی می‌کند،
هر بار که خدا را زمزمه می‌کند،
آجـری بـر آجـری گذاشتـه می‌شود؛
آجرِ همان مسجدی که آرزویش را داشت . . .

منبع.. پیامبری از کنار خانه ما رد شد. عرفان نظرآهاری

امام علی علیه السّلام :

کفاک أدباً لِنفسِک اجتِنابُ ما تَکرَهُهُ مِن غَیرِک.

کفاک: کَفی فعل ماضی معلوم، مفرد مذکر غایب، ثلاثی مجرد ، مبنی بر فتح در تقدیر/ کاف ضمیر متصل محلاً منصوب، مفعولٌ  به

أدباً: اسم مفرد،مصدر ثلاثی مجرد از فعل لازم بروزن فَعَل، جامد، مذکر ،متصَرِّف، نکره، مُعرَب صحیح الاخر، منصوب / تمیز نسبت (جمله مبهم کفاک را از ابهام بیرون می آورد)، منصوب، علامت نصب فتحه

لِنفسِک: لام : حرف جر – نَفسِ: اسم مفرد، مصدر ثلاثی مجرد از فعل لازم بروزن فَعَل، جامد، مؤنث، متصَرِّف، معرفه به اضافه، مُعرَب صحیح الاخر مجرور /  مجرور به حرف جر ، لِنفسِ جار ومجرور متعلق به کفاک  - کاف : ضمیر متصل مفعولی، مبنی بر فتح در محلّ جر / مضاف الیه

ادامه »

نبی اکرم صلی الله علیه و آله:

مَن خَرَجَ فِی طَلَبِ العلمِ فَهُوَ فِی سَبیلِ اللهِ حَتَّی یَرجِعَ

مَن:حرف شرطیه- از ادات مجازات- عامل /مبتدا محلا مرفوع

خَرَجَ :فعل- معلوم- مفرد مذکر غایب-ثلاثی مجرد-ماضی-سالم-مبنی-لازم / فعل و فاعل، محلا مجزوم(به دلیل من شرطیه)

فِی : حرف جر/عامل       طَلَبِ: اسم-مصدر-جامد-معرفه-معرب-ثلاثی/مجرور، جار و مجرور متعلق به خرج

العلمِ :اسم مصدر-جامد– مذکر-معرفه-معرب-سالم /مضاف الیه

ادامه »

اِلهى عَظُمَ الْبَلاَّءُ وَبَرِحَ الْخَفاَّءُ وَانْکَشَفَ الْغِطاَّءُ وَانْقَطَعَ الرَّجاَّءُ وَضاقَتِ الاْرْضُ وَمُنِعَتِ السَّماَّءُ واَنْتَ الْمُسْتَعانُ وَاِلَیْکَ الْمُشْتَکى وَعَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِى الشِّدَّةِ وَالرَّخاَّءِ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ اُولِى الاْمْرِ الَّذینَ فَرَضْتَ عَلَیْنا طاعَتَهُمْ وَعَرَّفْتَنا بِذلِکَ مَنْزِلَتَهُمْ فَفَرِّجْ عَنا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلا قَریباً کَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ یا مُحَمَّدُ یا عَلِىُّ یا عَلِىُّ یا مُحَمَّدُ اِکْفِیانى فَاِنَّکُما کافِیانِ وَانْصُرانى فَاِنَّکُما ناصِرانِ یا مَوْلانا یا صاحِبَ الزَّمانِ الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ اَدْرِکْنى اَدْرِکْنى اَدْرِکْنى السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطّاهِرینَ

اِلهى : یاء نداحذف شده وبجای آن یاء متکلّم آمده و الله منادی است («یا»ی متکلم در «الهی» برای ایجاد نزدیکی و صمیمیت به‌کار رفته است ما در این مقام، قصد ندبه کردن داریم و مشکلاتمان را برای خدا بازگو می‌کنیم. به بیان دیگر، می‌خواهیم با او درد دل کنیم؛ پس لازم است قدری به او احساس نزدیکی کنیم.)

ادامه »

قال رسول الله صلی الله علیه و آله:
طَلَبُ العِلمِ فَریضَةٌ عَلى کُلِّ مُسلِمٍ أَلا إِنَّ اللّه‏َ یُحِبُّ بُغاةَ العِلمِ

طلب علم بر هر مسلمانی واجب است، آگاه باش که خداوند طالبان علم را دوست دارد.

مصباح الشریعه، ص13

طلب:اسم- مفرد مذکر- جامد مصدری- مصدر ثلاثی مجرد-معرب- معرفه به اضافه/ مبتدا و مرفوع
العلم: اسم-مفرد مذکر- جامد مصدری- مصدر ثلاثی مجرد- معرب- معرفه / مضاف الیه و مجرور
فریضه: اسم- مفرد مونث مجازی- مشتق از فرض بر وزن فعیله- معرب- نکره / خبر و مرفوع
علی: حرف جر           کل: از اسماء دائم الاضافه / مجرور به حرف جر

ادامه »

مَنْ ماتَ بغیرِ وصیه مات میته الجاهلیه

من:اسم شرط مبنی بر سکون در محل رفع مبتدا
مات:فعل ماضی در محل جزم فعل شرط و فاعل ضمیر مستتر هو
بغیر:جار و مجرور متعلق به فعل مات
وصیه:مضاف الیه و مجرور به اعراب اصلی
مات:فعل ماضی،در محل جزم جواب شرط
میتة:مفعول مطلق نوعی و منصوب
الجاهلیه:مضاف الیه و مجرور به اعراب اصلی

قطاری که به سمت خدا می‌رفت،
اندکی در ایستگاه دنیا توقف کرد. 

از جهان تا خدا هزار ایستگاه بود.
در هر ایستگاه که قطار می‌ایستاد، کسی کم می‌شد. 
قطار می‌گذشت و سبک می‌شد.
قطاری که به سمت خدا می‌رفت، به ایستگاه بهشت رسید. 

پیامبر گفت:
«اینجا بهشت است. مسافران بهشتی پیاده شوند،
اما اینجا ایستگاه آخر نیست»
مسافرانی پیاده شدند، اما اندکی، باز هم ماندند. 

قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند.
آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت:
«راز من همین بود.
آن‌‌کس که مرا می‌خواهد،
در ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد . . .»

منبع.. پیامبری از کنار خانه ما رد شد. عرفان نظرآهاری

فرشته تصمیمش را گرفته بود.
پیش خدا رفت و گفت:
«خدایا، می‌خواهم زمین را از نزدیک ببینم.
اجازه می‌خواهم و مهلتی کوتاه. دلم بی‌تاب تجربه‌ای زمینی است» 

خدا درخواست فرشته را پذیرفت.
فرشته گفت «تا بازگردم، بال‌هایم را اینجا می‌سپارم، این بال‌ها در زمین چندان به کار من نمی‌آید» 

خدا بال‌های فرشته را بر روی پشته‌ای از بال‌های دیگر گذاشت و گفت:
«بال‌هایت را به امانت نگاه می‌دارم،
اما بترس که زمین اسیرت نکند» 

فرشته گفت «باز می‌گردم … حتما باز می‌گردم»
فرشته به زمین آمد و از دیدن آن‌‌همه فرشته بی‌بال تعجب کرد.

او هر که را می‌دید، به یاد می‌آورد. زیرا او را قبلا در بهشت دیده بود.
اما نمی‌فهمید چرا این فرشته‌ها،
برای پس‌گرفتن بال‌هایشان
به بهشت برنمی‌گردند… 

منبع: پیامبری از کنار خانه ما رد شد. عرفان نظرآهاری

خداوند به جبرئیل گفت:
«سفره‌ای پهن کن و بر آن کلمه نور و عشق و هدایت بگذار» 
و گفت: «هرکس بر سر این سفره بنشیند،
سیر خواهد شد»

سفره‌ی خدا گسترده شد،
از این سر جهان، تا آن سوی هستی؛
آدم‌ها گرسنه آمدند و گرسنه رفتند. 

اما گاهی کسی بر سر این سفره نشست
و لقمه‌ای نور برداشت و جهان از همان لقمه روشن شد.
و کسی تکه‌ای عشق برداشت و جهان از همان تکه عشق رونق گرفت. 

و کسی جرعه‌ای از هدایت نوشید،
و هر که او را دید چنان سرمست شد،
که تـا انتهــای بهشـــت دوید

منبع: کتاب پیامبری از کنار خانهما رد شد 

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِرَحْمَتِکَ الَّتى وَسِعَتْ کُلَّ شَىْءٍ

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ :
«اللّهمَّ»در اصل «یا اللّه» بوده - اللّه منادا - میم مشدد جانشین حرف ندا
«إنّ»حرف مشبهة بالفعل - «ی» ضمیر متکلم اسم إنّ
«أسئَلُ» فعل مضارع صیغه ۱۳ فاعل آن أنتَ - «ک» مفعول (اسئلک خبر انّ)
(ای خدا من قطعا از تو می خواهم)

بِرَحْمَتِکَ الَّتى وَسِعَتْ کُلَّ شَىْءٍ :
«بِرَحْمَتِکَ» ، «ب» حرف جر برای استعانت - رحمت مصدر و مجرور و مضاف، «ک» ضمیر و مضاف الیه

ادامه »

گفت: کسی دوستم ندارد!

می‌دانی این چقدر سخت است… 

تو برای دوست‌داشتن بود که
جهان را ساختی…

خدا هیچ نگفت.
گفت: به پاهایم نگاه کن!
چقدر چشم‌ها را آزار می‌دهم
آدمهایت از من می‌ترسند
مرا می کُشَند!
برای اینکه زشتم؛
 زشتی، جُرم من است!!

خدا هیچ نگفت.
گفت: این دنیا فقط مالِ
 قشنگ‌هاست! مال گل‌ها و پروانه‌ها!!

خدا گفت:
چرا، مال تو هم هست…
دوست داشتنِ یک گل یا پروانه 
کار سختی نیست…
اما
دوست داشتنِ
یک سوسک کاری دشوارست؛
و دوست‌داشتن کاری‌ست آموختنی

ببخش کسی که تو را
دوست ندارد، زیرا که هنوز
مؤمن نیست…
چشم‌های مؤمن
جز زیبا نمی‌بیند؛ او
زیبا می‌بیند و دوست می‌دارد
. . . چون می‌داند همه‌چیز از من است . . . 

پ. ن: از زبان سوسک

منبع؛ تلخیص از بالهایت را کجا گذاشتی. عرفان نظرآهاری

بارَش، زیادی سنگین بود و

سربالایی زیادی سخت؛
دانه‌ی گندم
روی شانه‌های نازُکَش
سنگینی می‌کرد، نفس‌نفس می‌زد

اما کسی صدای نفس‌هایش را
نمی‌شنید؛ دانه از
شانه‌های کوچکش
سر خورد و افتاد؛ نسیمی وزید

مورچه به خدا گفت:
من خیلی کوچکم
خیلی ناچیز… نقطه‌ای
که بود و نبودش را کسی نمی‌فهمد…

خدا گفت:
اما نقطه، سرآغاز هر خطی‌ست
مورچه گفت: من اما به
هیچ چشمی نخواهم آمد
برای کسی، نبودنم را غمی نیست…

خدا گفت:
چشم‌های من همیشه بیناست
اگر تو نباشی، چه کسی
دانه کوچک گندم را
بر دوش بکشد…؟
تو هستی و سهمی از
بودن، برای توست؛ در نبودنت
کارِ این کارخانه‌ی جهان ناتمام است

 مورچه خندید و دانه گندم
دوباره از دوشش افتاد…
هیچ کس اما
نمی‌دانست که در گوشه‌ای از
خاک، مورچه‌ای با خدا، گرم گفتگوست . . . 

منبع‌: با تلخیص از بالهایت را کجا گذاشتی. عرفان نظرآهاری

دلبسته‌ی کفش‌هایش بود

کفش‌هایی که یادگار سال‌های
 نوجوانی اش بودند

دلش نمی‌آمد دورشان بیندازد
هنوز همان کفش‌ها رو می‌پوشید
اما کفش‌ها تنگ بودند و
قدم از قدم اگر
برمی‌داشت،
تاولی تازه نصیبش می‌شد

سعی می‌کرد کمتر راه برود، که
رفتن دردناک بود؛ می‌نشست
زانوانش را بغل می‌کرد و
می‌گفت:
خانه کوچک است و
شهر کوچک و دنیا کوچک!!!
 خوشبختی تنها یک دروغ‌ است!

پارسایی از کنار او رد شد
او را که دید لبخندی زد و گفت:
خوشبختی دروغ نیست
تا تو به این
کفش‌های تنگ آویخته‌ای
دنیا کوچک‌ست و زندگی ملال‌آور
 . . . جرأت کن و کفش تازه به پا کن …

دلبستگی هایت را کم کن.. راههای جدید را هم ببین

منبع: با تلخیص از در سینه‌ات نهنگی می‌تپد. عرفان نظرآهاری

انسان در درون خودش زندانی است، اما این زندانِ نفس را می توان آن همه وسعت بخشید که آسمان و زمین را در بر گیرد. 

گوشی موبایل وقتی به آب می افتد، میسوزد. در حالی که نه تنها آتش نگرفته، بلکه خیس هم شده است. این سوختن به معنای این است که کارکرد و کارآیی اش را از دست داده است.

سوختن در برزخ و قیامت هم دقیقا به همین معناست؛ یعنی انسانی که قرار بود کار خدایی کند، کارآیی و کارآمدی ندارد.
آتش و جهنم، چیزی جز این نیست.

30 مورد از ویژگی های گل سرسبد عالم خلقت، پیامبر اکرم ارواحنا فداه:

در کتاب منتهی الآمال محدث قمی صفات رفتاری پیامبر به این شکل اومده:

1- هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت…

2- نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.

3- هر کسی را میدید سلام میکرد و هیچ کسی در سلام کردن از آن بزرگوار سبقت نگرفت…

ادامه »

حکمت شماره 1 نهج البلاغه

کن فِی الفتنهِ کَابنِ اللَّبونِ,لا ظَهرٌ فیُرکَبَ و لا ضَرعٌ فیُحلَبَ

کن:فعل ناقصه و ضمیر انت مستتر اسم کن

فی الفتنه:جار و مجرور متعلق به فعل عام محذوف(حال از ضمیر مستتر انت)

کابن:جار و مجرور

ال:عهد ذهنی

لبون:مضاف الیه

لا:شبیه به لیس

ظهر:اسم لا

خبر لا محذوف بوده و تقدیرش میشه:لا ظهر له

فاء:سببیت(عاطفه)

ادامه »

حکمت شماره 2 نهج البلاغه

ازری بِنَفسِه مِن اِستَشعَرَ الطَّمَعَ و رَضِیَ بِالذُّلِ مَن کَشَفَ عَن ضُرِّه و هانَت علیه نَفسُه مَن امَّر علیها لسانَه

ازری/فعل ماضی

بنفس/جارو مجرور متعلق به فعل فوق

ه/مضاف الیه برای نفس

من/فاعل برای ازری و موصوله

استشعر/صله برای من موصوله و فعل ثلاثی مزید

الطمع/مفعول به

و/عاطفه جمله به جمله

رضی/فعل ماضی

بالذل/جارو مجرور متعلق به فعل فوق

من/فاعل و موصوله

کشف/فعل ماضی و صله

عن ضر/جارو مجرور متعلق به کشف

ه/مضاف الیه

و/عاطفه جمله به جمله

هانت/فعل ماضی صیغه چهار

علیه/جارو مجرور متعلق به فعل فوق

نفس/فاعل و مرفوع

ه/مضاف الیه و محلا مجرور

من/موصوله و بدل از نفس

امر/فعل ماضی و متعدی

علیها/جارو مجرور متعلق به فعل فوق

لسانَ/مفعول به

ه/مضاف الیه

حکمت شماره 3 نهج البلاغه

البخلُ عارٌ و الجبنُ مَنقَصَهٌ و الفقرُ یُخرِسُ الفطنَ عن حجتِهِ و المقلُّ غریبٌ فی بلدتِهِ

البخل:مبتدا و معرفه

عار:خبر و نکره

واو:حرف عطف(جمله به جمله)

الجبن:مبتدا

منقصه:خبر

واو:حرف عطف(جمله به جمله)

الفقر:مبتدا

یخرس:فعل و فاعل هو مستتر و رابط بین مبتدا و خبر

الفطن:مفعول به و منصوب

عن حجت:جار و مجرور متعلق به فعل یخرس

ضمیر ه:مضاف الیه و محلا مجرور

واو:حرف عطف(جمله به جمله)

المقل:مبتدا

غریب:خبر

فی بلدت:جار و مجرور متعلق به غریب

ضمیر ه:مضاف الیه و محلا مجرور

ای بلاگردان!!!
این بلای عظیم برگردان

ای که همه چیز در ید قدرتت، ناچیز!!! میدانم، ناچیزتر از آنم که چیزی بخواهم، ولی یقین دارم تو بزرگ تر از آنی که من می‌دانم.
می دهی بی منت، این منم که سویِ چشمانم، قدرت ِ دیدن ِ عظمت ِ مهربانی ات را ندارد.

ای مهربانم!!! جانم در دستان ِ پر مهر ِ توست.. آن را هزاران هزار هزار هزار،،، اصلا هزار، از پس ِ محبت ِ من بر نمی آید، آن را تا جاودانه ها… به فدایت می کنم‌‌‌؛
ولی نگذار لحظه ای آن رجیم، بر من مسلط شود.
ای تمام ِ امیدم!!! نگذار شیطان بذرِ ناامیدی بیفشاند، از تو میخواهم که او را لعنت کنی اگر بخواهد سمت ِ قلبم دست درازی کند.
نگذار آن لعین، امید را نا امید کند..
امید.. امید به مهربانی ای که کمترینش که من میشناسم از مهرِ مادری تا بی نهایت است
امید.. به عظمتی که من هرگز نمی‌توانم بفهممش
امید به این که مرا با این همه نقصان، با این همه کوتاهی، رها نمیکنی
امید به این که همیشه مرا در آغوش خود نگه میداری؛ حتی اگر من از سر نادانی و جهالت، آغوش امنت را ترک بگویم. 
مولای عزیزم فرموده اند: بزرگترین بلا، ناامیدی است.
نگذار او بر من مسلط و امیدم، نا امید
کند
خدایا!!! دوستت دارم، تنهایم مگذار

به قلم مهاجر 

وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا عَرَضَتْ لَهُ مُهِمَّةٌ أَوْ نَزَلَتْ بِهِ، مُلِمَّةٌ وَ عِنْدَ الْکَرْبِ: یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ، وَ یَا مَنْ یَفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ، وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ. ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ، وَ جَرَى بِقُدرَتِکَ الْقَضَاءُ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیَاءُ. فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَةٌ، وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَةٌ. أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ، وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمَّاتِ، لَا یَنْدَفِعُ مِنْهَا إِلَّا مَا دَفَعْتَ، وَ لَا یَنْکَشِفُ مِنْهَا إِلَّا مَا کَشَفْتَ وَ قَدْ نَزَلَ بِی یَا رَبِّ مَا قَدْ تَکَأَّدَنِی ثِقْلُهُ، وَ أَلَمَّ بِی مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ. وَ بِقُدْرَتِکَ أَوْرَدْتَهُ عَلَیَّ وَ بِسُلْطَانِکَ وَجَّهْتَهُ إِلَیَّ. فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ، وَ لَا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ، وَ لَا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ، وَ لَا مُیَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ، وَ لَا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ. فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ افْتَحْ لِی یَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ، وَ اکْسِرْ عَنِّی سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِکَ، وَ أَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیمَا شَکَوْتُ، وَ أَذِقْنِی حَلَاوَةَ الصُّنْعِ فِیمَا سَأَلْتُ، وَ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً وَ فَرَجاً هَنِیئاً، وَ اجْعَلْ لِی مِنْ عِنْدِکَ مَخْرَجاً وَحِیّاً. وَ لَا تَشْغَلْنِی بِالِاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِکَ. فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یَا رَبِّ ذَرْعاً، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّاً، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ، فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ، یَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ.

ترجمه دعای هفتم؛ نیایش آن حضرت در کار‌های مهم‌: ای آنکه گرهِ کار‌های فرو بسته به سر انگشت تو گشوده می‌شود، و ‌ای آن که سختیِ دشواری‌ها با تو آسان می‌گردد، و‌ای آن که راه گریز به سوی رهایی و آسودگی را از تو باید خواست. سختی‌ها به قدرت تو به نرمی گرایند و به لطف تو اسباب کار‌ها فراهم آیند. فرمانِ الاهی به نیروی تو به انجام رسد، و چیزها، به اراده‌ی تو موجود شوند. و خواستِ تو را، بی آن که بگویی، فرمان برند، و از آنچه خواستِ تو نیست، بی آن که بگویی، رو بگردانند. تویی آن که در کار‌های مهم بخوانندش، و در ناگواری‌ها بدو پناه برند. هیچ بلایی از ما برنگردد مگر تو آن بلا را بگردانی، و هیچ اندوهی بر طرف نشود مگر تو آن را از دل برانی.‌ای پروردگار من، اینک بلایی بر سرم فرود آمده که سنگینی‌اش مرا به زانو درآورده است، و به دردی گرفتار آمده‌ام که با آن مدارا نتوانم کرد. این همه را تو به نیروی خویش بر من وارد آورده‌ای و به سوی من روان کرده‌ای. آنچه تو بر من وارد آورده‌ای، هیچ کس باز نَبَرد، و آنچه تو به سوی من روان کرده‌ای، هیچ کس برنگرداند. دری را که تو بسته باشی. کَس نگشاید، و دری را که تو گشوده باشی، کَس نتواند بست. آن کار را که تو دشوار کنی، هیچ کس آسان نکند، و آن کس را که تو خوار گردانی، کسی مدد نرساند. پس بر محمد و خاندانش درود فرست.‌ای پروردگار من، به احسانِ خویش دَرِ آسایش به روی من بگشا، و به نیروی خود، سختیِ اندوهم را درهم شکن، و در آنچه زبان شکایت بدان گشوده‌ام، به نیکی بنگر، و مرا در آنچه از تو خواسته‌ام، شیرینیِ استجابت بچشان، و از پیشِ خود، رحمت و گشایشی دلخواه به من ده، و راه بیرون شدن از این گرفتاری را پیش پایم نِه؛ و مرا به سبب گرفتاری، از انجام دادنِ واجبات و پیروی آیین خود بازمدار.‌ای پروردگارِ من، از آنچه بر سرم آمده، دلتنگ و بی‌طاقتم، و جانم از آن اندوه که نصیب من گردیده، آکنده است؛ و این در حالی است که تنها تو می‌توانی آن اندوه را از میان برداری و آنچه را بدان گرفتار آمده‌ام دور کنی. پس با من چنین کن، اگر چه شایسته‌ی آن نباشم،‌ای صاحب عرش بزرگ.