دلش مسجدی می‌خواست با گنبدی فیروزه‌ای و مناره‌ای نه خیلی بلند
و پیرمردی که هر صبح و ظهر و شب بر بالای آن اللّه اکبر بگوید 

دلش یک حوض لاجوردی کوچک می‌خواست و شبستانی که گوشه گوشه‌اش مهر و تسبیح و جانماز است.

دلش هوای محله‌ای قدیمی را کرده بود،
با پیرزنهایی ساده و مهربان
اما محله‌شان مسجد نداشت . . .

فرشته‌ها که خیال نازک و آرزوی قشنگش را می‌دیدند به او گفتند:
«حالا که مسجدی نیست، تو مصالحش را فراهم کن، ما مسجدت را می‌سازیم» 
او خندید و گفت:
«چه محال زیبایی» 

و نمی‌دانست
هر بار که آهی می‌کشد، 
هر بـار که دعـایی می‌کند،
هر بار که خدا را زمزمه می‌کند،
آجـری بـر آجـری گذاشتـه می‌شود؛
آجرِ همان مسجدی که آرزویش را داشت . . .

منبع.. پیامبری از کنار خانه ما رد شد. عرفان نظرآهاری