یَا مَلْجَأَ کُلِّ مَطْرُودٍ

نام:سیدمحمد(میلاد)مصطفوی

ولادت: 1365/02/15 (همدان/بهار)

شهادت: 1394/07/25 (سوریه/حلب)

نحوه شهادت:  طی عملیات پیشروی با اصابت ترکش تک تیراندازه دشمن به گلوی مبارک به فیض عظیم شهادت نائل میگردد ، همرزمانش نمیتوانند پیکر ایشان را برگردانند و فقط کمی جابجا میکنند و پیکر همانجا میماند و همرزمانش برمیگردند داعش پیکر شهید را با خودش میبرد و سر و دست و پای شهید را از بدن جدا میکند با خود به غارت میبرد  بعد از چند هفته خودشهید به خواب یکی از دوستانش میرود و میگوید میخواستم گمنام بمانم ولی به خاطر بیقراریهای پدرم بیایید مرا ببرید آدرس دقیق پیکر بی سرش را در خواب به دوستش میگوید و سرانجام پیکر بی سر و بی دست و بی پایش به وطن برمیگردد.

پیکر مطهر شهید در گلزار شهدای شهر بهار/همدان آرام گرفته است.

سن شهادت: 29ساله

علاقه: شهید زین الدین

قسمتی از وصیتنامه شهید: دوستان عزیز شما را قسم به خدا که راه امام حسین علیه السلام را که راه عاقبت بخیری و مهمترین کار است را ادامه دهید. حسین گونه زندگی کنید که تمام عاقبت به خیری را در همین راه است و همیشه یاد و خاطره شهدا را زنده نگه دارید چون شهدا همیشه زنده اند و من وجود آنها را در زندگی خود همیشه احساس می کردم.

شادی روحش صلوات

خاطره‌ی همسر شهید امیر سیاوشی

۳سال عقد بوديم. حتی يه بارم با هم قهر نكرديم…‌ كاری نميكرد که ناراحت بشم. اونقده خوش اخلاق و خوش صحبت بود که همه رو سرحال می‌کرد. با همه مهربون بود. این یه ماه آخر سعیمون این بود که خونه‌مون رو بسازیم و زندگیمون رو شروع کنیم. اینا واسم شد یه خاطره که واسه همیشه موندگار شد.

خبر شهادتشو که شنیدم، اولین چیزایی که جلو چشمام اومدن، تموم اون ذوق و شوقی بود که من و امیر داشتیم…

وقتی بار اول تو معراج دیدمش که چقد آرومه اصلا احساس نکردم که دیگه قلبش نمی‌زنه! احساس کردم هنوز هست..تو تموم مراحل تشییع پیکرش این حضور رو حس کردم، دنبال این بودیم که خوشبخت بشیم، یه زندگی قشنگی داشته باشیم…

درسته که الان ندارمش، حضورشو، گرماشو‌‌؛ ولی مطمئنم كه امير خوشبخته و اگه هدف من خوشبختی و شادی امیر بود میدونم که الان به این مسئله رسيده..

امیرم!!!

نخواستم كه به من درس آب و نان بدهی

مرا گرفته و از خوابها تکان بدهی

نخواستم که بگویم “امیر” بمان با من

زمین نخواست تو را تا به من زمان بدهی

قبول کردی و کردم جدایی و غم را

که خواستی بروی تا که امتحان بدهی

نخواستم بنویسم زمانه از سنگ است

نخواستم بنویسم ولی دلم تنگ است

برای تو که مرا بیش و بیشتر بودی

صدای اطمینان روی قفل در بودی

برای اسم قشنگت که یاری ام میداد

طلسم آرامش موقع خطر بودی

برای تو که تمامی خوبهای منی

برای تو که خلاصه کنم همسرم بودی

قرار شد که به من غربت جهان برسد

قرار شد که امیر من به آسمان برسد…

همسر شهید امیر سیاوشی

شادی روحش صلوات

نام جهادی حاج‌عمار

شهید محمدحسین محمدخانی

شعری که شهید محمدخانی در طول دوران زندگی‌اش مدام آن را زمزمه میکرد و بعد از شهادتش توسط مادر بزرگوار شهید محمدخانی در محضر رهبر معظم انقلاب خوانده شد و امام خامنه‌ای آن را تصحیح کردند:

سر که زد چوبه‌ی محمل، دل ما خــــــورد تـــــــرک

غربتــــــش ریخــــــــــت  به زخم دل عشــاق نمک

و چنان ســــوخت که بر سر در آن، این شده حک

سر زینــــــب به سلامت ســــــر نوکــــــر به درک

حضرت آقا در جواب این مادر شهید شعر را تصحیح کرده و فرمودند: “چرا به درک؟ به فلک!”

مدافع حرم شهید مرتضی عبداللهی

ولادت : ۱۳۶۶/۱۲/۹

شهادت : ۱۳۹۶/۸/۲۳

محل شهادت : دیرالزور - سوریه

 فرازی از وصیتنامه

دوست دارم اگر شهید شوم، پیکری نداشته باشم، از ادب به دور است که در محضر سیدالشهدا، با تنی سالم و کفن پوش محشور شوم و اگر پیکرم برگشت، دوست دارم سنگ قبری برایم نگذارند. برایم سخت است که من سنگ مزار داشته باشم و بی‌بی حضرت زهرا (س) بی نشان باشد.

شادی روحش صلوات

شهید ایمان خزاعی‌نژاد

ولادت : ۱۳۶۶/۳/۳

شهادت : ۱۳۹۴/۸/۲۳

محل شهادت : سوریه، تپه العیس، حومه حلب

قصه شهادت

در سوریه ایمان به دوستانی که مداحی میکردند میگه برایم روضه حضرت ابالفضل بخونید و بهشون میگه برایم دعا کنید؛ اگر قرار هست شهید بشم یا به روش آقا ابالفضل علیه السلام یا به روش سرورمون آقا امام حسین علیه السلام یا به روش خانم فاطمه زهرا سلام الله علیها

ایمان به سه روش شهید شد: دستی که عبارت یا رقیه روی‌اش نوشته شده بود مثل آقا ابالفضل علیه السلام، قسمتی از گردنش مثل سرورمون آقا امام حسین علیه السلام و قسمت اصلی جراحت ایمان پهلو و شکم بود؛ مثل خانم فاطمه زهراسلام الله علیها.

بعد از برگرداندن پیکر مطهرش متوجه میشوند یک قسمت از بدنش جا مانده که آن را همانجا در سوریه و در تپه العیس دفن میکنند؛ یعنی یک قسمت از وجود من در خاک سوریه جا ماند.

شهید خودم!!

 برادرم!! 

در این دنیای پر هیاهو، که دل ها، سنگ و محبت ِِ واقعی، کم رنگ شده، با دل من چه کرده ای؟؟

دلم ریش می‌شود وقتی یاد مظلومیتت می افتم.. انگار لحظه لحظه ی واقعه ی عاشورا جلوی چشمان ِِ پر از اشکم به تصویر کشیده می‌شود. 

اربا اربا شدن ِ حضرت علی اکبر علیه السلام..

سرِ  بریده ی شهید اشک، حضرت حسین علیه السلام.. 

چشمانِ نگرانِ مادر.. 

و خواهری که جز زیبایی چیزی ندید.. 

نگاه پر صلابت و پر غرورت، نشانی از حضرت علمدار دارد که قلبم را به آتش می‌کشد.. 

ای شهید ِ بی سر ِ سربلند!!

 ای صیاد ِ دل های بی قرار!!

دیدی آخر، رو سفید شدی!!!! 

دیدی خریدارت خدا بود!!! 

اندیشیدن به تو روضه ایست جان سوز که تا بی نهایت ادامه دارد..

پ. ن: دلنوشته ای به برادر شهیدم.. شهیدِ بی سر، شهید محسن.. 

پ. ن: هایکوی شهدایی من.. 

شهیداحمدصداقتی، متولد اول آذر ۱۳۳۹ است که در عملیات «فرمانده کل‌قوا خمینی روح‌خدا» دست راستش را از دست داد؛ این مجروحیت او را از ادامه حضور در جبهه بازنداشت و بارها به جبهه اعزام شد تا اینکه در عملیات محرم در حالیکه بیسیم‌چی لشکر ۱۴ امام حسین(ع) بود، دست دیگرش قطع شد و در این هنگام شاسی گوشی را با پا فشار داده و گفت: « سلام من را به حضرت امام برسانید و بگویید رزمندگان در اجرای اوامر شما کوتاهی نکردند؛ وضع ما خوب است؛ مهمات،غذا، همه چیز داریم، منظورم را که می‌فهمید؟ » پس از چند لحظه صدای او قطع شد و هرچه او را صدا زدند جواب نداد بعد خبر آمد آن عزیز بزرگوار در همان لحظه به شهادت رسیده بود.

​
یاد شهید حمیدرضا فاطمی اطهر بخیر؛
خیلی علاقه شدید به حضرت زهرا سلام الله علیها داشت

خیلی عجیب غریب بود این علاقه اش

به خاطر همین همسر سادات انتخاب کرده بود
بشدت به همسرش علاقه داشت
تمام زندگی‌ آقا حمیدرضا با شهدا گذشت. زمان جنگ سنش کفاف نمی‌داد که وارد جبهه شود. وقتی جنگ تمام شد تمام فکر و ذکرش شهدا بود. الگوی زندگی‌ا‌ش را شهدا قرار داده بود و در همه زمینه‌ها مثل برگزاری یادواره‌ و یادمان‌ها در سطح استان خوزستان فعالیت می‌کرد. به نوعی اگر در سطح استان برای شهدا یادواره و یادمان برگزار می‌کردند او مسئولیتی بر عهده‌ داشت.
هیچ دلبستگی‌ای به دنیا نداشت و تمام برنامه‌هایش را از سر اخلاص انجام می‌داد. آن زمان که یادواره شهدا و مراسم‌ را برگزار می‌کرد آقا حمید بیشتر کارها را می‌کرد، کارها که تمام می‌شد، سرش را پایین می‌انداخت و گمنام می‌رفت. دیگر اصلاً کسی نمی‌فهمید مثلاً سن مراسم را چه کسی زده، هماهنگی‌ها را کی انجام داده است. خودش هم انتظار خاصی از کسی نداشت و دنبال این مسائل هم نبود. هدفش فقط انجام کار برای شهدا بود و می‌خواست آنها راضی باشند. 

شادی روحش صلوات

شهیدی که در شب میلاد حضرت زینب (س) گره‌گشایی می‌کند
 شهید «کیومرث (حسین) نوروزی فر»، اول مرداد سال 1341 در سمنان به دنیا آمد. پدرش درجه‌دار ارتش بود که در سال 57 خود را پیش از موعد بازنشسته کرد.
حسین دو سال از تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را در تهران گذراند و تحصیلات دبیرستانی را در سمنان با بهترین رتبه در رشته ریاضی به پایان رسانید و در دانشگاه اصفهان پذیرفته شد اما از دانشگاه به بسیج و بعد سپاه رفت. 
 نبوغ و استعداد سرشارش سبب شد تا در خط مقدم جبهه گره‌گشای مشکلات شود، عملیات‌های متعدد و بزرگ والفجر مقدماتی، والفجر 3، محرم، خیبر، بدر و مخصوصاً عملیات والفجر 8 شاهد توانمندی‌های او بودند.
شهید حسین (کیومرث) نوروزی و برادرش میثم (ایرج) از اوایل انقلاب تا هشت سال دفاع مقدس جزء فعالین انقلابی بودند. مادر این دو شهید می‌گوید «یکبار که هر دوشان از جبهه به خانه برگشتند، به آن‌ها گفتم «حداقل یکی‌تان برود، یکی بماند».

میثم سکوت کرد و حسین سر تکان داد و گفت: «مادر تا کفر هست جبهه و جهاد هم هست» دیگر حرفی نزدم…».
 میثم در عملیات «والفجر 3» در کنار حسین به شهادت رسید. حسین که فرمانده گردان بود، بعد از پایان عملیات، بر بالین برادر شهیدش نشست. بعد هم برای خاکسپاری برادرش به سمنان رفت و بلافاصله به منطقه برگشت.
سرانجام حسین نوروزی‌فر با مسئولیت فرمانده و قائم مقام گردان موسی بن جعفر (ع) در 22 بهمن 1364 در منطقه ام‌الرصاص و طی عملیات «والفجر 8» با اصابت ترکش به بدن، سر و پا به شهادت رسید و پیکر مطهرش در امامزاده یحیی سمنان آرام گرفت.
حسین قبل از عملیات والفجر 8 ازدواج کرد. همسرش می‌گوید: «شب قبل از رفتن به جبهه گفت: «فردا می‌روم. شما بمانید تا برگردم». دلم گرفت، گفتم شما که به شهادت خودت آگاهی چرا این‌طور حرف می‌زنی؟ جواب داد: «قول می‌دهم تا دو - سه ماه دیگه بیایم. «طبق گفته خودش دقیقاً سه ماه بعد پیکرش را آوردند.»
مادر شهید نوروزی می‌گوید: حسین وقتی که به جبهه اعزام شد، همسرش باردار بود. گفته بود «اگر بچه‌مان پسر شد، اسمش را بگذارید حسین و اگر دختر شد، زینب». او در عملیات «والفجر 8» شهید شد. مدتی بعد از شهادت پسرم، دخترش «زینب» به دنیا آمد.
 دختر شهید می‌گوید: «پدرم در ایام ولادت حضرت زینب (س)، عجیب بذل و بخشش می‌کند». زینب نوروزی که شش ماه پس از شهادت پدرش به دنیا آمده، می‌گوید «برخی از آشنایان و مردم شهر ماه‌ها در انتظار شب میلاد حضرت زینب (س) هستند تا در این روزها عیدی و حاجت خود را از او بگیرند.»

​یاد شهید هادی باغبانی بخیر؛
بدون اغراق باید بگویم که رفتار او چه با خانواده و چه با دیگران بسیار خوب و مهربانانه بود، زیرا مهربانی از خصوصیات بارز شهداء است. شهید باغبانی همواره به دنبال کمک کردن به دیگران بود و این موضوع به اندازه ای بود که در منزل به او لقب ناجی داده بودیم. از دیگر خصوصیت بارز و مثبت همسرم، تبعیت محض از مقام معظم رهبری بود و خیلی انسان متواضع، صادق و خوش رویی بود که به بحث حلال و حرام بسیار توجه داشت. 
من به شخصه چون همسرم را بسیار قبول داشتم، به رفتار و کردار او توجه می کردم؛ او تلاش می کرد، هر آنچه که اسلام گفته است را تمام و کمال اجرا کند. همیشه با هم صحبت می کردیم، در زمینه های مختلف و فکر می کنم این صحبت ها و گفت و گوها حالا به دردم میخورد، حالا که او نیست می توانم از تفکرات و عقاید او برای تربیت فرزندم استفاده کنم و آنها را هم به سمت اجرای کامل فرامین الهی سوق دهم
شادی روحش صلوات

یاد شهید محمدهادی ذوالفقاری بخیر؛

خیلی کاری بود همه کاری هم میکرد و تو هر کاری وارد میشد به نحو احسن به اتمام میرسوند. یه بار داشتن پایگاه رو گچکاری میکردن ولی گچکار کمک نداشت لباسش رو عوض کرد و رفت کمک گچکار و کار رو ازش یاد گرفت و کمک کرد خیلی سریع کار گچکاری رو به اتمام برسونن بعد از فلافل فروشی یه مدت رفت تو بازار آهن کار میکرد بعدازظهرها هم با موتور مسافرکشی میکرد بعدشم می اومد پایگاه جالبه هیچی از درامدش رو برای خودش خرج نمیکرد. همه اش رو برای هیات و دستگیری از بنده های خدا خرج میکرد. هر کی لازم داشت بهش قرض میداد. تو مراسم شهادتش کلی ها می اومدن و میگفتن که به ما کمک میکرده گمنام هم کار میکرد و اصلا نمیخواست تو هیچکاری اسمش برده بشه تو اردوهای جهادی هم شرکت موثر داشت و خستگی ناپذیر بود.

ادامه »

یاد شهید محمودرضا بیضایی بخیر؛

قبل از ازدواجش همیشه دوست داشت که در آینده دختری داشته باشه و اسمشو بذاره کوثر بعد ازدواجش هم خدا بهش دختری داد و اسمشو کوثر گذاشت. شب یکی از عملیات ها بهش گفتند که امکان تماس با خانواده هست نمیخوای صدای کوثر کوچولوت رو بشنوی؟؟؟

گفت: از کوثرم گــــــــــذشتم… می‌گفت شهادت مزد کسانی‌ است که در راه خدا پُرکارند، می‌گفت شهادت هرکسی دست خودش است. هرکسی خودش انتخاب می کند که شهید بشود. می‌گفت باید به خودمان بقبولانیم که در این زمان به دنیا آمده‌ایم و شیعه هم به دنیا آمده‌ایم که مؤثر در تحقق ظهور مولا باشیم و این همراه با تحمل مشکلات، مصائب، سختی‌ها، غربت‌ها و دوری‌هاست و جز با فدا شدن محقق نمی‌شود حقیقتاً. این جمله آخر را شب قدر گفته بود و گفته بود امشب باید انتخاب کنیم به صف عاشوراییان بپیوندیم یا از معرکه جهاد بگریزیم و در خون ولی خدا شریک باشیم.  آقا محمودرضا، وقتی خواست برای خودش اسم انتخاب کند گفت حسین نصرتی. تنش را در راه خدا فرسوده کرد، چشم‌هایش گواه بی‌خوابی همیشگی‌اش بود. در شب تاسوعا، در آزادسازی زینبیه عباس بی‌بی بودن را به رخ دنیا کشید. شب قدر انتخاب کرد که شهید بشود. از کوثرش که بُرید، روز میلاد رحمت للعالمین، در فوران رحمت الهی غرق شد، به راه رضای محمود الهی رفت، به معراج رفت، شهید شد.

شادی روحش صلوات

یاد پدر و ۴ فرزندش ؛ شهیدان  سید حمزه سجادیان سید داوود سجادیان سید کاظم سجادیان سید ابوالقاسم سجادیان سید کریم سجادیان بخیر

مادر شهیدان می گفت ؛ پدر شهدا، کشاورز و باغبان بود؛ گندم، جو، سیب‌زمینی آلوچه و … می‌کاشت. من هم برای لحاف‌دوزی و … می‌رفتم تا زندگی بچرخد. حاج آقا خیلی به حساب و کتاب خمس و زکات حساس بود.  بعد از شهادتش جعبه‌ای از کاغذ‌های این محاسبات مانده بود.  حاج آقا از قبل ازدواج اهل نمازشب بود. گاهی فکر می‌کردم نکند بچه‌ها نماز یا روزه‌ای به گردنشان مانده باشد و با این حساب برایشان نمازقضا می‌خواندم. مادر می گفت ؛ هیچ انتظاری از کسی ندارم! مگر شهید داده‌ام که چیزی بخواهم؟ هیچ انتظاری ندارم. حتی توقع احترام بیشتر هم ندارم.”  بعد از شهادت 4 پسرم، یکی از مسئولین دفتر حضرت امام به حاج آقا گفت “شما 4 پسرت را داده‌ای، چه می‌خواهی به شما بدهیم؟” حاج آقا گفته بود “من طلبی از انقلاب ندارم…"می‌روم به رزمنده‌ها روحیه بدهم پدر آنقدر به اموال دیگران حساس بود که حتی به بچه‌ها می‌گفت به باغ و درخت‌های مردم نگاه نکنید، که مبادا هوس کنید آنها را بچینید.  بعد از شهادت برادرها هرچه به پدر گفتیم که جبهه نرود، قبول نکرد. گفتیم تو زانو درد داری، معده‌ات مشکل دارد، تازه 4 پسرت را هم از دست داه‌ای؛ می‌گفت “می‌روم به رزمنده‌ها روحیه بدهم.”

شادی روحشان صلوات​

یاد شهید عبدالصالح زارع بهنمیری بخیر

خیلی دوست داشت پسرش محمدحسین حافظ قرآن شود. حتی در دوران بارداری صوت جزءهای قرآنی را در خانه پخش می‌کرد تا فرزندمان با صدای قرآن انس بگیرد.  بعد از تولد محمدحسین هم، زمان‌هایی که خواب بود برایش نوای قرآن پخش می‌کرد. آن هم روزانه حدوداً یک ساعت و نه بیشتر. چراکه وقت بیداری‌ با شیطنت‌هایش هر دو ما را با خود همراه می‌کرد. پخش صوت قرآن، جزء برنامه‌های اصلی تربیتی محمدحسین بود. آقا صالح می‌گفت «اگر محمدحسین حافظ قرآنی شود، ما آن دنیا سربلند خواهیم بود.» می‌گفت «می‌دانم سخت است، ولی به اجر آن دنیایش می‌ارزد، پس برایش تلاش کن.» به من و محمدحسین خیلی علاقه داشت، اما همیشه می‌گفت «نمی‌خواهم به شما وابسته شوم!» محبتش بی‌نظیر بود، اما وابستگی نداشت. این حرفها مربوط به زمانی بود که اصلاً هیچ خبری از سوریه و شهادت و… نبود. انگار حواسش بود که با وجود شدت علاقه بینمان، این رابطه قلبی زمینگیرش نکند… دلش می‌خواست به راحتی دل بکند. محمدحسین 7 ماهه بود که آقا صالح رفت. با این‌حال به دوستانش که در سوریه بودند گفته بود «محمدحسین خیلی به من وابسته است.»

شادی روحش صلوات​

یاد سردار شهید حاج حسن مداحی بخیر؛ تعارف توی کارش نبود،وقتی توی منزلشان جلسه به درازا می کشید و وقت نماز می شد جلسه را قطع میکرد و می گفت:« بلند شوید نماز بخوانیم، ادامه جلسه باشد برای بعد.» وقتی نماز خوانده می شد خیلی خودمانی غذای ساده ای را می آورد تا دور هم چیزی بخوریم، بی اراده تسلیم سادگی و تصمیمش می شدیم و غذا می خوردیم،بعد جلسه ادامه پیدا می‌کرد. یک بار پنج نفر بیشتر توی جهاد نبودیم،دیر وقت بود،همه رفته بودند.آماده رفتن شدیم، پایمان را که توی محوطه جهاد گذاشتیم تریلی سیمان نظر حاج حسن را جلب کرد.پرسید:«بار این تریلی چرا خالی نشده؟» بچه ها گفتند:آخر وقت آمد،کارگر نبود خالی اش کند. همه می دانستیم اگر تریلی یک شب در آن جا بماند کرایه ی بیشتری می خواهد. نگاهی به ما انداخت و گفت:«خب، کارگر نیست ما که هستیم، باور کنید من می توانم به اندازه ی یک کارگر کار کنم.» بعد بدون اینکه منتظر نظری باشد به طرف تریلی حرکت کرد و دست به کار شد.

از کتاب چشم های بیدار

شادی روحش صلوات

یاد جانباز شهید سید مجتبی علمدار بخیر؛

واسه خودش قوانین ده گانه تنظیم کرده بود

 قانون اول:بارالها، اعتراف می‌کنم از اینکه قرآن را نشناختم و به قرآن عمل نکردم. حداقل روزی ده آیه قرآن را باید بخوانم. اگر روزی کوتاهی کردم و به هر دلیلی نتوانستم این ده آیه را بخوانم روز بعد باید حتماً یک جزء کامل بخواند

  قانون دوم: پروردگارا! اعتراف می‌کنم از اینکه نمازم را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شک در نماز شدم. حداقل روزی دو رکعت نمازقضا باید بخوانم. اگر روزی به هر دلیلی نتوانستم این دو رکعت نماز را بخوانم، روز بعد باید نماز قضای یک 24 ساعت (17 رکعت) بخوانم.

قانون سوم: خدایا! اعتراف می‌کنم از اینکه مرگ را فراموش کردم و تعهد کردم مواظب اعمالم باشم ولی نشدم. حداقل هر شب قبل از خواب باید دو رکعت نماز تقرّب بخوانم. اگر به هر دلیلی نتوانستم این دو رکعت را بجا بیاورم روز بعد باید 20 ریال صدقه و 8 رکعت نماز قضا بجا بیاورم.

ادامه »

​

​

​