شهید خودم!!

 برادرم!! 

در این دنیای پر هیاهو، که دل ها، سنگ و محبت ِِ واقعی، کم رنگ شده، با دل من چه کرده ای؟؟

دلم ریش می‌شود وقتی یاد مظلومیتت می افتم.. انگار لحظه لحظه ی واقعه ی عاشورا جلوی چشمان ِِ پر از اشکم به تصویر کشیده می‌شود. 

اربا اربا شدن ِ حضرت علی اکبر علیه السلام..

سرِ  بریده ی شهید اشک، حضرت حسین علیه السلام.. 

چشمانِ نگرانِ مادر.. 

و خواهری که جز زیبایی چیزی ندید.. 

نگاه پر صلابت و پر غرورت، نشانی از حضرت علمدار دارد که قلبم را به آتش می‌کشد.. 

ای شهید ِ بی سر ِ سربلند!!

 ای صیاد ِ دل های بی قرار!!

دیدی آخر، رو سفید شدی!!!! 

دیدی خریدارت خدا بود!!! 

اندیشیدن به تو روضه ایست جان سوز که تا بی نهایت ادامه دارد..

پ. ن: دلنوشته ای به برادر شهیدم.. شهیدِ بی سر، شهید محسن.. 

پ. ن: هایکوی شهدایی من..