.؛انسان خوبى را مى‌يابد و با زمينه‌هاى عادت و آموزش و تجربه، خوبى چيزى را شهود مى‏ نمايد؛ «انَّهُ عَلى ذلِكَ لَشَهيد» و با اين شهادت و معرفت، عشق به خوبى ضميمه مى ‏شود؛ «انّه لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَديد».

▪️و با اين تركيبِ شهادت و عشق، عمل تحقق مى‌يابد. مى‏گوييم: هذا خير (اين خير است)، احبُّ الخير (من خير را دوست دارم)، افعلُه (آن را انجام مى ‏دهم). اين گونه شناخت و عشق و عمل، به هم گره مى ‏خورند.
▪️البته در مقام عمل، عشق به تنهايى كافى نيست؛ كه عشق شديد مى‏ خواهيم؛ «الَّذينَ آمَنُوا اشَدُّ حُبّاً للَّهِ». كسانى كه حسين را دوست دارند، ولى گندم رى را بيشتر مى‏ خواهند، دست‏هاشان به خون حسين (ع) رنگين خواهد شد. و بالاتر از عشق شديد، تمرين هم مى ‏خواهيم و تدريج هم مى ‏خواهيم. با اين تحليل، بريدگى جهان بينى و ايدئولوژى و جدايى ارزش و دانش بى ‏اساس مى‌شود.﮺

از وحدت تا جدایی | ص ۱۱