▪️اضطراب و تزلزل و حزن و خوف، با عزت سازش ندارد و كسى كه مرگ خواهى و احساس رفتن دارد، و كسى كه حضور تحول را مى ‏بيند، قرار نمى ‏گيرد؛ كه يكى از سياست بازهاى سال‏هاى سى مى‏ گفت: من از اين كه بچه ‏هاى كوچك را مى ‏بينم كه پر شور حركت مى ‏كنند، ناراحتم؛ چون اين‏ها به من مى‏ گويند: شما برويد كه ما آمده ‏ايم … و ديگر جايى براى شما نيست.
▪️آيا اين شاخك‏هاى حساس كه نه تنها رقيب ‏ها، كه حتى فرزندهاى كوچك را مزاحم مى‏ بيند، مى ‏تواند در اين دنياى متحول و پر از مزاحم ‏هاى ريز و درشت آرام و مطمئن و عزيز و مسلط باشد. اين‏ها در متن قدرت و در هنگام ذلت، در هر دو حالت ديدنى هستند، بخصوص آن‏جا كه از خلوتى و لحظه‏ هاى وقوفى برخوردار شوند. آن وقت آن همه ادعا و تفرعن، به ذلت وترس و هق هق گريه م ى‏آميزد و در اين رنگ، مات مى‏ شود.
▪️عزت حسين را در هنگامى كه بى رمق افتاده و دشمن بر روى سينه اش سنگينى مى ‏كند، مى‏ توانى ببينى؛ كه هيچ از دست نداده و احساس غبن و فريب ندارد: «رضا بقضائك تسليما لامرك … لا معبود سواك …». عزت على‏ اكبر را، پس از شنيدن پيام شهادت، مى‏شنوى كه: «اولسنا على الحق … اذاً لا نبالى.»

▪️ اين پاى شكر و صبر و اين همراهى و دستيابى به خواسته ‏ها و اين احتساب و بهره بردارى از درد و رنج ديگر، جايى براى اضطراب وتزلزل و حزن و خوف نمى ‏گذارد و معنايى به ذلت نمى ‏دهد؛ كه امن و اقتدار و اطمينان اين دل‏هاى بزرگ‏تر از هستى و عظيم‏ تر از رنج و گسترده ‏تر از زمان و بالاتر از تحول‏هاى مستمر، ديدنى و يافتنى و دوست داشتنى است.
 از معرفت دینی تا حکومت دینی | ص ۵۸-۵۷