خیلی شلوغ بود
همه داشتند گریه میکردند
او هم مات و متحیر داشت بقیه را نگاه می‌کرد

از مادرش پرسید” آقاجون کجا رفته؟؟ چرا همه دارند گریه می‌کنن؟؟”
گفت: “آقاجون رفته بهشت، پیش ِ خدا”

تعجبش بیشتر شد
با خود گفت “اگه آقاجون رفته بهشت، پیش ِ خدا، دیگه برا چی گریه میکنن!!!! “

اگر ما آدم ها اطمینان داشتیم که خدا هست.. و خدا ما را برای خودش آفریده و هر چه باید و نباید است برای درست، زندگی کردن ِ خودمان است.. آنوقت دیگر از او نافرمانی نمی‌کردیم و وقتی به سوی او میرفتیم.. شادمانه میرفتیم…

دیگر نه غصه ی مُردن را می‌خوردیم و نه ترسی از آن داشتیم و نه از بهشت رفتنِ دیگران ناراحت میشدیم

به قلم مهاجر