دلبسته‌ی کفش‌هایش بود

کفش‌هایی که یادگار سال‌های
 نوجوانی اش بودند

دلش نمی‌آمد دورشان بیندازد
هنوز همان کفش‌ها رو می‌پوشید
اما کفش‌ها تنگ بودند و
قدم از قدم اگر
برمی‌داشت،
تاولی تازه نصیبش می‌شد

سعی می‌کرد کمتر راه برود، که
رفتن دردناک بود؛ می‌نشست
زانوانش را بغل می‌کرد و
می‌گفت:
خانه کوچک است و
شهر کوچک و دنیا کوچک!!!
 خوشبختی تنها یک دروغ‌ است!

پارسایی از کنار او رد شد
او را که دید لبخندی زد و گفت:
خوشبختی دروغ نیست
تا تو به این
کفش‌های تنگ آویخته‌ای
دنیا کوچک‌ست و زندگی ملال‌آور
 . . . جرأت کن و کفش تازه به پا کن …

دلبستگی هایت را کم کن.. راههای جدید را هم ببین

منبع: با تلخیص از در سینه‌ات نهنگی می‌تپد. عرفان نظرآهاری