​
#تولیدی_به_قلم_خودم
#عکس_تولیدی
چادر گل گلی نمازم را اتو می زنم. قلپ چادر دارد تند تند می زند، آخر او می ترسد،می ترسد نکند جایی از چروک هایش از دست من در برود و صاف نشود.
چادر را اتو می زنم و گریه می کنم، او را صاف می کنم از چروک هایش و خودم گریه می کنم، چادر را با بخار اشک چشمانم صاف می کنم.
گریه می کنم چون او را می بینم که دارد صاف می شود ولی من هر روز چروک های دلم بیشتر می شود و هیچ خبری از صاف شدن نیست.
وای بر من، خودم با دستان بی جان شده از گناه، هر دفعه گوشه ای از دلم را مچاله کرده ام، گوشه ای را با غرور بی جا ، گوشه ای با نا امیدی از درگاه او، گوشه ای با طمع در به دست آوردن چیزی که حق من نبود، گوشه ای با حسادت،گوشه ای با پشت این و آن حرف زدن، گوشه ای گوشه ای گوشه ای، آری همین ها با هم جمع شدند و روزگار دلم را سیاه و چروک کرده اند.
گریه می کنم چون یقین دارم روی دلی که مچاله شده است، نمی توان نقش و نگار های زیبا نقاشی کرد، نمی توان آن را با گل های زیبا صفا داد.
این با صفا شدن دل، نیاز به مقدمه دارد و مقدمه اش هم، همان صاف شدن چروک دل است، آری آن وقت است که می توان هر روز هر ساعت، گلی در آن کاشت، گلی به خاطر محبت به امام زمان، گلی به خاطر محبت به مادر و دست او را بوسیدن و همین طور گل کاشت و گل کاشت و گل کاشت…چه گلستانی می شود.
همین طور در افکار خود غوطه ور و همچنان چادر را اتو می زنم. چادر گل گلی نمازم الان دیگر صاف صاف شده است، خوش به حالش کسی او را از چروک هایش نجات داد.
ای کاش کسی بیاید و دل مرا هم با صفا کند. :’( :’(