انس با قرآن،، مدرسه ی من..

جای همه ی عاشقان کلام الهی، سبز..

از قبل به بچه ها گفتم خودشان را برای محفل انس با قرآن آماده کنند، از کلاس اول و دوم خواستم سوره ی ناس و نصر را حفظ کنند.

خدا خیرش بدهد یکی از طلبه ها مبلغی برایم فرستاد، تمام مغازه ها را زیر و رو کردم تا هدیه با قیمت مناسب تهیه کنم، میخواستم حجم دار باشد، پاک کن و مداد و تراش نمیخواستم چون حجمی نداشت، هر جا میرفتم کمترین قیمت دفترهایش ۲۵۰۰ بود.

بالاخره پیرمرد با انصافی پیدا کردم که دفتر را به قیمت ۱۵۰۰ میفروخت، تقریبا ۲۰ تا دفتر چهل برگ و شصت برگ تهیه کردم و خوشحال راهی ِ خانه شدم، با عشق و وسواس خاصی آن ها را کادو گرفتم( کاغذ های کادو هم داستان خودش را دارد) و راهی مدرسه شدم.

امکاناتی در مدرسه نداشتم، چپیه ی جانمازم را وسط نمازخانه پهن کردم، سبد گل و رحلی از دفتر مدرسه آوردم و همراه ِ قرآن روی سفره ی چپیه ای گذاشتم.

خلاصه سفره ی محفل ما اینطور تهیه شد، کلاس اول و دوم و سوم را بردم نمازخانه، خیلی خوشحال بودند، با آن همه شیطنتی که داشتند، آن روز جیکشان در نمی آمد. یکی از دوستان، داستانی را با زبان کودکانه و جذاب برای بچه ها گفت. داستان ِ بهترین هدیه، در مورد این بود که بهترین هدیه ی ما به امام ِ زمان چه میتواند باشد؟ بعد از داستان، بچه ها یاد گرفتند بهترین هدیه به امام زمان عج، خوب بودن است و شعر ِ کتاب ِ داستان را با هم همخوانی می کردند

“امام زمان مهربون

از کارامون خبر دارند

با کارهای خوب و قشنگ

امام همیشه خوشحال اند”

برای ِ شروع ِ محفل، چند آیه از قرآن خواندم و بعد از من نوبت ِ بچه ها بود، هر کدامشان سوره ای میخواند و هدیه ای می گرفت.

همه خوشحال بودند و هدف ِ من هم همین بود که آن ها را خوشحال ببینم و خاطره ای خوش از قرآن برایشان بسازم تا همان دقایق و بعد ها باعث ِ انس شان با قرآن شود.

انس با قرآن، انس با خداست.. ​