دیروز پدرم کتش را شست، بعد از خشک شدن آن را پوشید. از دور دیدم دارد با خود چیزی زمزمه می کند، تا به حال او را در حال زمزمه کردن با خود ندیده بودم…با خود گفتم چه اتفاقی افتاده؟ در همین لحظه پدر مرا مخاطب قرار داد و گفت: چقدر سبک شده است!!!وقتی دید من همین طور هاج و واج به او نگاه میکنم، گفت: کتم را می گویم، چقدر سبک شده است!!!!

و همین حرف او کافی بود تا مرا به فکر وادارد. با خود گفتم: چه جالب!! او بعد از شستن کتش، آن را دارای احساس سبکی دیده است، شاید بپرسید آخر مگر کت هم احساس دارد؟آری او هم احساس دارد، او هم می داند رنج چیست، آرامش چیست. آری او هم از آلودگی و ناپاکی رنج می برد، آلودگی که از او جدا شود، رنجش پایان یافته و احساس آرامش و سبکی به او دست می دهد.

نزدیک عید است همه در حال خانه تکانی هستند، همه در حال دادن احساس سبکی و آرامش به اسباب و اثاث زندگی خود هستند، همه دارند آلودگی را از آن ها پاک می کنند، می خواهند از پاکی آن ها آرامش دریافت کنند. ولی آیا این می تواند کافی باشد برای رسیدن به آرامش حقیقی؟ شاید بتواند کمی دخیل باشد؛ ولی اصل و اساس آرامش از جای دیگری آب می خورد و جای دیگری باید آن را جستجو کرد. و چه از دل مهم تر است، بعضی مصداق لایعقلون هستند و فکر نمی کنند و نمی دانند که اگر به خانه تکانی دل مشغول شوند بهتر است، نمی دانند منشاء آرامش از پاکی دل است، باید دل را برداشت و به گوشه دنجی برد و آن را روی بند آویز کرد و آن قدر با چوب به آن زد که ناخالصی ها از آن بیرون رود..

و دل این منبع احساس،آخر گناه دارد بگذار او هم احساس سبکی کند، او هم احساس سبکی و آرامش را دوست دارد.. راستی!!!فکر می کنید چوب زدن برای دلی که خیلی آلوده شده کافی است؟؟؟؟  من فکر می کنم کافی نباشد وباید آن را در تشتی از نور گذاشت و آن قدر آن را چنگ زد تا پاک شود و بعد آن را جلوی نور قرآن قرار داد تا خشک شود.

نور قرآن قدرتی فوق العاده دارد و می توان از آن برای زینت دادن خانه ی دل هم استفاده کرد…. بیایید خانه دلمان را تکانی داده تا گرد و خاک ها و آلودگی هایی که مثل کنه به دلمان چسبیده جدا کنیم، درست است درد دارد، خیلی هم درد دارد، ولی ارزشش را دارد. خانه دلها باید مزین به نور قرآن شود، آن وقت است که حال دل خوب می شود، آرام می شود..

خانه دلتان نو و تر و تازه به نور قرآن، ان شاء الله ​