ارسال شده در 5ام فروردین, 1402 توسط یَا مَلْجَأَ کُلِّ مَطْرُودٍ در پاراگراف طلایی
نمی دانستم چرا می خواهم بگریم، ولی می دانستم اگر کسی نگاهم کند یا با من حرف می زد، یک هفته تمام گریه می کردم مثل لیوان آبی که لبریز است و در محل نا آرامی قرار دارد. حباب شیشه سیلویا پلات
