نیمه های شب است و چشمانم را برای لختی آرامش بر هم میگذارم، همین که چشم بر هم میگذارم.واااای خدای ِ من!!!! این جا چه خبر است؟؟؟این ها را چه شده؟؟؟همه دارند این طرف و آن طرف می روند، سر به زیر دارند سنگ بر سینه میکوبند، کبوتران را می گویم، کبوتران ِ بقیع، سنگ بر سر و سینه میزنند و روضه می خوانند که..

“"جمع ِ غریبان چه جمع است

فقط صادقش مانده، فقط صادقش مانده

بقیع است و گَرد ِغریبی، گَرد ِ غریبی

بقیع است و صادقش مانده، فقط صادقش مانده."”

همه شعری غریبانه سر داده اند، جوان تر ها اشک است که می بارند، پیرتر ها خون است که می بارند و من می گویم: “ای بقیع !!! چه سرّی در دل ِ خاکت داری که این گونه غریبان را در آغوش ِ خود می کشانی؟”

جمع ِ غریبان جمع است صاحب عزا، مادری پهلو شکسته است..حسن در کنار ِ مادر…سجاد در کنار ِ عمو.. محمد در کنار ِ پدر..کبوتران در گوشه و کنار بال و پر میزنند، تو گویی انگار دارند خاک بر سر و روی ِ خود می ریزند و همه منتظر ِ صادق هستند..

و من میگویم بلال کجاییی؟؟؟ بلال بیا..

بیا و به جای ِ اذان، برای ِ مادر.

زیارت بخوان، برای ِ اهل ِ عالم. 

جامعه بخوان؛ چرا که جمع ِ نور اینجاست.

السلام علیک یا اهل ِ بیت ِ پیامبر

السلام علیک یا مادر ِ پهلو شکسته

السلام علیک یا تنها شاهد ِ کوچه و سیلی

السلام علیک یا ابن شهید ِ اشک

السلام علیک یا پدر ِ فجر ِ صادق..

تسلیت میگویم..جگر گوشه ات را آوردند، او را در آغوش بگیر و یک دل ِ سیر ببوس، او را در آغوش بگیر تا از این پس، فقط آسمان ِ بقیع، فجر ِ صادق داشته باشد و مدینه روی ِ فجر ِ صادق را هرگز نبیند.

چه غریبانه غریبی را به جمع ِ غریبان آوردند.