اضافه در لغت به معنای اسناد است و در علم نحو عبارت است از :نسبت تقییدی بین دو اسم که اولاً،اسم اول_مضاف_به اسم دوم_مضاف إليه_مقید می شود و ثانیاً،سبب مجرور شدن اسم دوم می شود ؛مانند :《غُلامُ زَیدٍ》
اضافه دارای سه رکن است :
۱_مضاف :یعنی اسمی که مابعد اضافه و به آن منسوب و مقید شده است ؛مانند《غلامُ》در مثال بالا

۲_مضاف إليه : کلمه ای که اسم مضاف به آن اضافه شده است ؛ مانند《زَیدٍ》در مثال بالا
۳_اضافه :نسبت بین مضاف و مضاف الیه را اضافه می نامند.

علامت اسم بودن کلمه،مضاف یا مضاف الیه بودن آن می باشد یعنی این قابلیت را دارد که مضاف یا مضاف الیه واقع شود و از بین اسم،فعل و حرف فقط اسم میتواند مضاف و مضاف الیه واقع شود.یعنی اضافه فقط در اسم جاری می شود :《صَدرُ العاقِلِ صُندُوقُ سِرِّهِ :سینه ی انسان عاقل گنجینه اسرار اوست.》که 《صدرُ》به 《العاقلِ》اضافه شده و《صدر》مضاف《العاقل》مضاف الیه است. همچنین 《صندوق》مضاف و《سرّه》مضاف الیه است و همچنین《سر》مضاف و《ه》مضاف الیه می باشد.
تمام کلماتی که در این روایت مضاف یا مضاف الیه واقع شده اند،اسم هستند.

نکته :جمله میتواند مضاف الیه واقع شود ولی نمیتواند مضاف واقع شود پس تنها چیزی که میتواند هم مضاف واقع شود و هم مضاف الیه اسم است.
از مواردی که جمله مضاف الیه واقع می شود اضافه شدن اذا است زیرا اذا حقش اضافه به جمله مابعدش می باشد.
پس نتیجه میگیریم که جمله می تواند مضاف الیه واقع شود، مانند :《اذا جاءَ نصرُ اللهِ وَ الفَتحُ》
و مراد از جمله فعل به همراه مرفوعاتش و منصوباتش می باشد.

پ.ن. هدیه محضر نورانی شهدا و امام شهدا صلوات.