دارم خیاطی میکنم، ساق دست هایم کهنه شده اند و من دارم ساق دست جدیدی برای خودم می دوزم.

خیاطی میکنم و به یاد روزی می افتم که متین دمپایی هایش را گم کرده بود، دمپایی دیگری نداشت و من می خواستم برایش با کارتن، دمپایی درست کنم. توقعم بالا نبود دمپایی ساده می خواستم درست کنم، نه دمپایی انگشتی مثلا.

متین صبورانه و مظلومانه نشسته بود و مرا تماشا می کرد و امیدوار بود که برایش دمپایی کارتنی درست کنم و در آخر فقط باعث شدم خنده به لب دیگران بیاید.

خیاطی می کنم و به یاد آن روز لبخند می زنم.

یکی از خصلت هایم این است که دوست دارم همه ی وسایل مورد نیازم را خودم درست کنم؛ ساق دست، مانتو، چادر گل گلی نماز، چادر مشکی ام که جزء لاینفکی از من است، جا مهری مسافرتی، جعبه کادو و… خودم درست می کنم و پولی را که می خواست خرج این وسایل شود، پس انداز می کنم برای وسایلی که نمیتوانم خودم تولید کنم، مثلا کفش، چون اگر کفش کارتنی بپوشم، آن می شود که نباید بشود،فکرش هم باعث خنده ی آدم می شود.

ساق دست ها تقریبا دارد آماده می شود. شاید کیفیتش کمی با تولید بازار فرق داشته باشد ولی چون خودم دوخته ام برایم لذت بخش است و فکر می کنم هر چه بیشتر بدوزم با فن و فوت هایش آشنا می شوم و چه بسا کیفیت ساق دست هایم بهتر از بازار شوند و گاهی با خودم می گویم ای کاش کیفیت دوخت ساق دست هایم آن قدر خوب می شد که می توانستم به بازار هم صادر کنم، البته می دانم خواستن، توانستن است، برای مردم ایران هم، خواستن، توانستن است.

دارم به این فکر میکنم خب من توانستم پس انداز کنم، اگر مردم ایران عزیز بخواهند این خصلت مرا در مقابل جنس های خارجی داشته باشند پس انداز آن ها چه می شود؟؟ در همین حین برادر کوچکترم از کنارم رد می شود و لبخند می زند، چقدر دوستش دارم، در حالی که به او خیره شده ام با خود می گویم چه پس اندازی باارزش تر از جوانان. آری سرمایه ای به وسعت یک دنیا در انتظار ایران است؛ چرا که عامل اکثر گناهان بیکاری است و اگر یک جوان از بیکاری نجات پیدا کند، از خیلی گناهان نجات پیدا کرده است.

و هر کس یک نفر را نجات بدهد، زنده کند، انگار همه ی مردم را زنده کرده است.              

قرآن، سوره مائده، آیه ۳۲.