نعت

یکی دیگر از خصوصیات اسم نعت یا وصف است.به عبارت دیگر،یکی از ویژگی های اسم این است که می تواند وصف یا موصوف واقع شود.
توصیف یک رابطه ی تقییدی و توضیحی است که بین دو چیز واقع شود و دو رکن دارد :
۱_منعوت یا موصوف ؛کلمه ای که با کلمه یا جمله توصیف می شود ؛مانند 《رجُلٌ》در 《جائَنِى رجُلٌ كريمٌ》
٢_نعت یا صفت ؛کلمه ای که به وسیله آن موصوف توضیح داده می شود یا مقیَّد می گردد.
بدون تردید در بین مفردات،فقط اسم می تواند وصف واقع شود ؛مانند《کریمٌ》در مثال بالا،فعل و حرف نمی تواند وصف واقع شوند.
علت در حرف واضح است ؛زیرا بر معنای مستقلی دلالت نمی کند.
اما فعل هم نمی تواند زیرا از دو صورت خارج نیست :

الف)یا بدون فاعل و تنها در نظر گرفته می شود که این، امر محالی است ؛زیرا در مقام استعمال،فعل را نمی توان بدون فاعل تصور کرد.
ب)یا با فاعل در نظر گرفته و وصف قرار داده می شود ؛مانند :《یَرکَبُ》در《جائَنِی رجُلٌ يَركَبُ》که در این صورت دیگر مفرد نیست ؛بلکه جمله می باشد و بحث ما درباره مفردات است.
اما موصوف واقع شدن نیز از خصائص اسماء است و فعل و حرف هیچ کدام نمی توانند موصوف واقع شوند ؛زیرا موصوف باید ذات ثابتی باشد که توصیف آن عقلاً ممکن باشد ؛حال آنکه فعل و حرف دلالت مطابقی بر ذات ندارند ؛مانند :《الفِکرُ مِرآةٌ صَافِيةٌ :تفكر آینه ای صاف است.》که 《مِرآةٌ》موصوف و《صَافِيةٌ》صفت آن است و مانند 《بَل هُوَ قُرآنٌ مَجِيدٌ》که《قُرآنٌ》موصوف و《مَجِيدٌ》صفت آن است و این چهار کلمه همگی اسم هستند.