از دور دیدمش، جلوی آینه ایستاده بود و دست روی قسمتی از صورتش می کشید، هی زیر لب چیزی زمزمه میکرد و غصه میخورد، نزدیکتر رفتم تا ببینم دلیل ناراحتی اش چیست.
گفتم چی شده؟

گفت یه لکه روی صورتم افتاده، نمیدونم چیکارش کنم.

گفتم ای بابا!!! این که غصه خوردن نداره، غصه خوردنت رو خرج چیزای مهمتر کن.
 لکه ی صورت چیزی نیست و به راحتی با دارو و بدون درد پاک میشود؛ ولی لکه ی دل غصه اش خوردنی است البته غصه خوردنی که باعث حرکت و پیشرفت شود نه پس رفت..باعث توبه شود نه یاس و ناامیدی..

لکه های سیاهی که بر اثر گناه ایجاد میشود و سیاهی اش متناسب با آن گناه شدت و ضعف پیدا میکند.

لکه هایی که گاهی کم رنگ هستند ولی انسان را سال ها عقب میراند..
این لکه ها غصه اش، خوردنی است و نیاز به توبه دارد، چون روی ِ دلی را سیاه و لکه دار کرده که نفخت من روحی بوده است.
در کتاب شریف اصول کافی از امام صادق(ص) روایتی نقل شده است که ایشان فرمودند:

هیچ بنده‌ای نیست مگر آن‌که در قلبش لکّه‌ای سفید وجود دارد، پس آن‌گاه که او مرتکب گناهی شود، در این لکّه سفید، لکّه‌ای سیاه پدیدار می‌شود. پس اگر از آن گناه توبه کند، آن لکّه سیاه پاک می‌شود و اگر همچنان به گناه خود ادامه دهد، لکّه سیاه بیشتر می‌شود؛ تا آن‌که همه سفیدی را بپوشاند. همین‌که سفیدی قلب او به سیاهی مبدّل شد، دیگر تا ابد صاحبش به سوی خیر برنمی‌گردد.