بالاخره زیارت امام رئوف نصیبم شد، از ضامن آهوها برایم خبر رسید که بیا.. موعد مقرر رسیده. بعد از یک شبانه روز به مشهد می رسیم، تازه رسیده ایم. خسته ولی دلگرم..دلگرم به حضور کسی که در این شهر است، دلگرم به حضور ضامن آهوها. غریبیم ولی این غربت آزار دهنده نیست، دلتنگی به همراه ندارد؛ چرا که پیش امامی غریب آمده ایم. همه منتظریم که برسیم  و غسل زیارتی بدهیم، استراحت بکنیم و به زیارت امام عشق برویم.

پارسال هم آمده بودیم، بچه ها همه می پرسند، محل اسکان کجاست؟ میخواهند بدانند که همان جای قبلی می رویم یا نه؟ پارسال محل اسکان خوب بود، هتل رفته بودیم، چه هتلی!!!! حداقلش این بود که اسم هتل روی محل اسکانمان بود؛ ولی در واقع ما در زیر زمین هتل در دو سالن بزرگ با ۱۰تا حمام و تقریبا ۲۰تا wc. اول خیال میکردیم در اتاق های هتل تقسیم می شویم؛ ولی زهی خیال باطل.

 امسال نور علی نور شد، ما را آورده اند جایی که چیزی شبیه به صحرای محشر است، یک سالن که با چند پله به زیر زمین میرود، ساختمان قدیمی، بدون تختخواب، با موکت هایی که اندی از عمرشان میگذرد، چهار پنج تا wc و یک حمام، البته دو سه تا از wc ها دوش حمام دارد. ۱۶۰ نفر آدم و این تعداد سرویس بهداشتی و سه تا اتاق کوچک.

هر کدام از بچه ها یک ساک هم همراه خود دارد و همین باعث شده که سالن تنگ تر و شلوغی بیشتر شود، اگر کسی از دور به داخل سالن نگاه کند به نظر می رسد که بچه ها روی هم تلمبار شده اند و ساک های بزرگ هم قوز بالای قوز شده شده اند، خستگی از سر و کولمان بالا و پایین میرود. تمام تنم درد میکند، حالم خوب نیست. سالن نفس کش ندارد و باز هم این آدم است که به داخل سالن سرازیر می شود. دوست دارم دراز بکشم ولی جای دراز کشیدن نیست، فکر میکنم هر لحظه زیر دست و پای بچه ها له میشوم، نشسته ام و به بچه ها نگاه می کنم، عده ای صبوری می کنند، عده ای غرولند، عده ای در همان حین که دارند اعتراض می کنند، جایی هم برای خود پیدا می کنند.

نشسته ام و با خود فکر می کنم این ها همه خودم هستند که دارند تلاش میکنند بهترین مکان را پیدا کنند و به یاد این حدیث از امیر المومنین علی علیه السلام می افتم که می فرمایند: “آن چه را برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند و آن چه را برای خود نمی پسندی برای دیگران هم نپسند.” اگر هر کدام از ما همان چیزی را که برای خود میخواهیم برای دیگران هم بخواهیم جهان گلستان می شود یا این که همه ی آدم ها را خودمان ببینیم آن وقت است که مهربانی زیاد میشود.

و من به حدیث عمل می کنم و می دانم  نتیجه ی عمل به سخن مولا جز خیر و خوبی نمی تواند باشد. 

 ادامه را از اینجا بخوانید…